Презентация "Бабайлар батырлыгы бел?н оныклар горурлана"

Бабайлар батырлыгы белән оныклар горурлана

Война – это большое горе, это большое зло, это слезы, ненависть.

Она разрушает города и села, уносит жизни, приносит слезы, расставания и вечную боль об утрате близких, дорогих людей.

Великая Отечественная война для нас, школьников сегодняшнего дня, давно стала историей. Мы узнаем о ней по книгам и фильмам, по воспоминаниям тех, кто пережил эти страшные страницы истории нашей страны.

В нашей стране нет ни одной семьи, которую бы не коснулась Великая Отечественная война. Не прошла она и мимо деревень Шибаши и имени М.Вахитова Кузнечихинского района ТАССР, объединенных в один сельский совет. Около 350 человек ушли на войну, среди них , конечно, есть и мои родственники. Но, к сожалению, уже не осталось в живых участников этой чудовищной войны.

Но память, человеческая память жива!

Мы с мамой всегда интересовались жизнью и судьбой моего прадедушки Валиахметова Саита Валиахметовича.

В декабре 1944 года призвался младший сын Саит, 1927 года рождения. По молодости мой прадедушка Саит переживал, что попал на войну поздно . Он, как и его братья , хотел воевать с первых дней, а попал лишь тогда, когда ему исполнилось 17. Каково же было матери, у которой погибли два сына, вся надежда оставалась на младшего, а тут и его забирают.

Прадедушка сначала был курсантом 54 учебного стрелкового полка. Служил в Приморье. А с началом войны против Японии, он был в действующей армии. Окончание Второй мировой войны прадедушка встретил сержантом, командиром орудия. Он демобилизовался в июне 1951 года.

А потом уже в мирное время участвовал , как и все, в восстановлении разрушенного хозяйства. В 1952 году женился на красивой девушке Зайнаб. Вместе они воспитали и вырастили 4 детей.

К сожалению, прадедушка был еще и репрессирован. Испытал все ужасы того времени. Я горжусь своим прадедушкой.!

По маминой женской линии семью Каримовых, Шакирзяновых тоже коснулась война. Мои дяди Нургазиз Каримович, Талиб Каримович, Рахимзян Шакирзянович навеки остались лежать в сырой земле. Все трое считаются без вести пропавшими .

Ученица 4 класса МБОУ “Шибашская СОШ

Шарипова Ильзира

Мой прадедушка- Ахметов Ибрагим Ахметович-1908 года рождения. Родился он в деревне Татарские Шибаши, Алькеевского района. Когда они еще были подростками их забрали на фронт. На фронтах великой Отечественной войны находился с 1941 года . В декабре 1945 года де- мобилизовался . Мы все слышали о «Курской дуге», о сражении под Курском. В составе 30 танковой бригады он воевал в Орловско- Курском направлении. Мы знаем с каким ожесточением враг сопротивлялся. Пусть медленно ,но уверенно они продвигались вперед.

Рядовые солдаты, офицеры – показывали чудеса храбрости. Все желали скорейшей победы. Над врагом. Вскоре настала победа. Однако было ликвидировать угрозу с Востока. Он еще участвовал в боях с японцами. Вернулся домой только в декабре 1945 года. Мы внуки вспоминаем о дедушке как о герое- он для нас настоящий герой .

Ученик 4 класса МБОУ

«Шибашская СОШ»

Капеев Динар

Мин үзем дә, әти- әнием дә сугыш чорын күрмәдек. Бу канкойгыч сугыш турында ишетеп кенә беләбез. Сугыш дип әйтүгә, минем күз алдымда җимерелгән йортлар,актарылып беткән болыннар,ятим балалар килеп баса. Әйе , рәхимсез сугыш илебез халкына әйтеп бетергесез кайгы- хәсрәт китерә. Япь-яшь егетләр,кызлар,туган җирләрен саклар өчен,фронтка китәләр. Тылда калганнар да солдатлоп өчен җылы оекбашлар,бияләйләр бәйлиләр. Җиңү өчен дип, бар тырышлыкларын куялар. Сугыш бик күп гаиләгә кайгы ,ачы күз яшләре китерә. Я ире , я уллары,я әтиләре Ватан өчен яу кырларында мәңгегә ятып кала.

Ачлыктан тилмереп үлүчеләр дә бик күп була. Сугыш елларында.Бу сугышта бик күп якташларыбыз корбан булган . Нинди зур югалтулар!

Ләкин халыкның тырышлыгы бушка китми:күптән көтелгән Җиңү көне килә. Бу көн халкыбыз күңелендә мәңге онытылмас көн булып уелып кала. Хәзерге вакытта да 9 нчы май Җиңү көне буларак билгеләп үтелә. Тик шулай да,күпме еллар узса да Бөек Ватан сугышы иң авыр,иң дәһшәтле сугыш буларак сакланыр,һәм халкыбызның кылган батырлыклары һәрвакыт хөрмәт һәм соклагу белән искә алыныр .

Чиябаш урта мәктәбенең 4 нче класс укучысы

Ахмадуллина Әлфинә

Мин дә үземнең бабаемны сөйләгәннәрдән генә беләм Аның исеме Зиннәтулла булган.

1901 елда туган, колхозда эшләгән. Сугыш башлангач аны да сугышака алалар. 1942 елда ул каты яраланып кайта. Кайтакч колхозда эшләвен дәвам итә.

Чиябаш уртә мәктәбенең 4 нче класс укучысы

Каримова Энҗе

Илен яклап утка кергәнн әрне

Дошман яуда җиңаламыни?!

Шундый кешеләрнең нәфрәте

Аны ерак җибәрәмени?

(Р.Әхмәтҗанов)

Бөек Ватан сугышы 1418 көн һәм төн дәвам итә. 1945 нче елның 9 маен – Җиңү көнен якынайтыр өчен 1418 көн буена көрәш бара.

Сугыш башлануның беренче минутыннан ук бөтен совет халкы Ватан – Ананы яклау өчен сугыша башлый.

Дошманга каршы йөзгә – йөз сугышучы солдат, заводтагы яшүсмер, дошман тылындагы партизан, авыллардагы хатын – кызларга - һәркем, бернинди авырлыкларга карамыйча, Җиңү көнен якынайту өчен көрәш башлыйлар.

70 ел буе без тыныч тормышта яшибез. Ләкин сугыш күргән кешеләр үзләренең хәтерендәге куркыныч сугыш күренешләрен киләчәк буыннарга мирас итеп калдыралар.

Минем бабаем ТАССР ның Әлки районы,Мулланур Вахитов авылында 1924 елның 22 маенда туа. Бик яшли колхозда механизатор булып эшли.1942 елда сугышка алына.

Ике тапкыр яраланып госпитальдә ятып чыга. Шуннан кире сугышка озаталар. Сугыш беткәч туган ягына кайта. Гаилә корып җиде бала үстерәләр. Лаеклы ялга кадәр колхозда эшли. 1997 елны дөньядан китә. Әни белән әтием бабаемны еш искә алып сөйлиләр,сагыналар.

Чиябаш урта мәктәбенең 4 класс укучысы

Саликов Илшат